Hoe ik zelf bijna een drugskoerier werd - op het laatste moment bij zinnen kwam - en wat jij daarvan kan leren. #true-story
Vliegveld Hato, Curaçao. Ik sta in de rij te wachten voor de security check naar Schiphol. Voor mij staat een oudere Antilliaanse vrouw, met haar arm in een mitella. Naast haar op de grond zit een meisje van een jaar of zes met roze strikken in haar vlechtjes. Vast haar kleinkind.
Het is er zoals altijd: druk, warm en chaotisch.
‘Kunt u mijn tas even overnemen?’ vraagt de oma. Ik glimlach. Zonder er verder bij na te denken pak ik haar tas aan.
Paniek
Stapje voor stapje schuifel ik door naar de security-controle. Ik zie door het raam het KLM-vliegtuig al staan.
Wat ik precies denk weet ik niet meer, maar ik voel mij ineens net zo ongemakkelijk worden als de eerste keer dat ik een spreekbeurt moest houden.
Ik denk
Wie is die vrouw eigenlijk, en wat zit er in haar tas? Filmfragmenten van Midnight Express flitsen door mijn hoofd. Ik voel paniek opkomen, die begint in mijn onderbuik.
Het wordt nog gekker
Ik zeg tegen haar: ‘Ik wil uw tas best naar het vliegtuig dragen, maar u moet hem zelf meenemen langs de douane en de security.’
Ik voel me schuldig, want ik heb al ja gezegd, en de vrouw is alleen, en ze heeft het zichtbaar moeilijk met het kind, dat inmiddels ook nog is gaan huilen.
Dan gebeurt er iets vreemds
Ze neemt zonder iets te zeggen haar tas weer terug en geeft hem aan een man, die achter een rood lint staat te wachten.
Ik zie hoe de tas razendsnel in verschillende handen overgaat en in de menigte verdwijnt.
In het vliegtuig zie ik hoe de vrouw met twee handen in één beweging het kind oppakt en op de stoel naast haar zet.
De mitella is verdwenen.
Onderbuikgevoel
Ik voel me alsof ik aan 20 jaar in de Koraal Specht gevangenis ben ontsnapt. De hele terugreis kan ik niet slapen.
Ik hoor je denken: dat is niet zo handig.
Maar haar tas aanpakken was voor mij hetzelfde als een banaan opnemen, wanneer een kind tegen je zegt dat er telefoon is. Dan neem je gewoon die banaan op, en je zegt: ‘Hallo.’
Het onderbuikgevoel: iedereen ervaart het, maar wat is het nou precies?
Je onderbuik is je onderbewuste.
Volgens psycholoog Ap Dijksterhuis is het onderbewuste veel slimmer dan het bewuste, en kan het tot 20.000 keer meer informatie verwerken.
Je onderbewuste probeert je soms te waarschuwen, als je beslissingen dreigt te nemen die schadelijk voor je is.
Je gebruikt het dus als je jezelf afvraagt of je iemand wel kan vertrouwen.
Maar je onderbuikgevoel is geen heftige emotie: het fluistert.
Je merkt het alleen op als je goed luistert.
Meer onderbuik?
Volg je je ratio of je gevoel? Die vraag speelt ook in profiling. Wil je beter worden in het oplossen van Security problemen? Dat kan je bij ons leren.
